viernes, 27 de febrero de 2015

O TEMPO PASA... PARA TODOS

A SONRISA DE MONA LISA

Cantos pintores e historiadores tentaron darlle unha explicación á enigmática sonrisa da Mona Lisa! Cantas páxinas se encheron de hipótesis sobre ese rasgo na boca da muller máis famosa de Leonardo da Vinci... E resulta que a explicación tiñámola na cabeza de tres alumn@s de 6º.

LIA e MARTIÑO

Xa a tendes nas vosas mans o libro prometido. Ben, téndelo os de 4º, 5º e 6º, por iso, para o resto do alumnado iremos poñendo aquí pequenos relatos máis proximos aos pequenos. Hoxe imos presentarvos aos protagonistas: Lía e Martiño. Lía, diminutivo de...?, empeza sendo unha alumna que estrena o colexio San Tomé, cando ainda se estudaba a EXB. Dende a ventá do seu cuarto mira todas as noites a luz do faro de Ons, onde vive Martiño, o fillo do fareiro da illa. Non se coñecen e cada un pensa que vive no mellor sitio do mndo.

 Esta é Lía, mellor dito, o cabelo de Lía, que nos pintou a profesora Elena.

E este é o dedo de Martiño preparado para encender a lámpada do faro de Ons.


A LOBIÑA CATALINA

Quen lle ten medo ao lobo? Os nenos e nenas de infantil de 3 anos desde logo que non!!! Téñeno de amigo e ata lle escribiron un conto coa axuda da profe Susana. Jajaja!!! E levárono a lúa ver, disque, un faro lunar... porque saben de sobra que alí hai mares, secos si, pero mares.

LA CAJA MISTERIOSA

Relato de Laura Lago, Laura Suárez e Aiton.



CONCURSO DE RELATOS CURSOS

Marta, Elia e Alba atrevéronse a enviar cadanseu relato ao certame de Relatos Curtos que organizan varias editoriais e asociacións. Xa sabemos que neste certame participan moitos alumnos e anque hai varias categorías, na banda de primaria son moitos os rapaces e rapazas que colaboran. O caso é que elas xa están de noraboa por querer participar. Non nos esquecemos do esforzo que fixeron Laura e Aiton, pero como lles explicamos, os seus textos precisaban un pouco máis de traballo. Tanto estes últimos como os das tres participantes no certame expoñeremolos en Lectoriño cando remate o prazo legal para poder facelo.

CAMIÑO DA LITERATURA

O alumnado de 6º B está traballando neste trimestre o libro El faro de los acantilados, de J.L. Martín Nogales. Entre una morea de escritos elaborados na aula, chamáronos a atención uns relatos curtos que entregaron hai uns días. Contextualizados a partires da lectura que segue, tiñan unhas premisas para poder escribir.  Cada relato está escrito por tres persoas distintas, na que unha comeza presentando o lugar e, ¡importantísimo!, os sentimentos do protagonista principal. Ao remate, a segunda persoa ten que seguir a historia dende o seu punto de vista; esto é, ten que redactar o nó do texto, e por último, a terceira persoa debe darlle un final.
Enchéronos de emoción todos os escritos, pois a tarefa non era nada doada. Por un lado, o primeiro escritor tiña a responsabilidade de armar un inicio tal como se pedía; o segundo, seguir cunha idea que non era súa e o terceiro artellar un final para un relato alleo.
Todos e todas, repetimos, TODOS e TODAS escribiron e, asegurámosvos que nalgúns casos  moi por enriba do que se esperaba para uns nenos e nenas de 11 anos. Quen nos dera a algún adultos coma min saber facer o que redactáchedes.
Este é o texto que están lendo e no que profundizaron.

O que deixamos hoxe aquí é un dos relatos da clase de 6ºB


UNA AVENTURA EN EL BOSQUE

         Era un día soleado. La luz del sol se filtraba entre las hojas de los árboles todavía de color anaranjado. Sobre sus ramas estaba Marcos, un niño pelirrojo, de ojos verdes y la cara salpicada de pecas. Se encontraba en la pradera de al lado del pueblo debido a que había tenido una pelea con su madre.
         Marcos bajó del árbol, inspeccionó el terreno pero solo veía un manto verde bajo sus pies y algún que otro árbol desperdigado por la zona. Desde su posición, todavía podía ver los tejados rojos y las paredes grisáceas, así que decidió adentrarse en el bosque… (Luis)

       En ese momento no quería pensar en nada. Muchas veces se había peleado con su madre, pero nunca de esa manera.
        Caminó hasta lo más profundo del bosque, donde sólo se escuchaban sus pasos, seguidos y lentos, sin saber muy bien a donde se dirigía.
Al llegar a una encrucijada se decidió por un camino a su derecha, repleto de árboles y arbustos, desde donde llegaban los cantares de los pájaros. Mientras caminaba, en su cabeza bullía la discusión con su madre. Su padre había fallecido cuando él tan solo tenía un año, por lo que casi no lo había conocido y él quería saber más. Esa tarde le había preguntado a su madre sobre él, y ella solo ¡gritó y gritó! provocando su huida hacia la pradera.
Y así llegó allí. Lo desconocía todo de su padre, incluso como había muerto
Se sentó en una piedra. Ensimismado en sus pensamientos, el tiempo pasó hasta hacerse casi de noche. Decidió volver a casa. Sin embargo, no quería ver a su madre por lo que se dirigió ir a casa de la abuela. (Lidia)

En casa de su abuela, un lugar repleto de recuerdos de su infancia y de buenos momentos vividos, recordó la antigua verja de madera y algunos vagos instantes que pasó con su padre. Y ya que su abuela había conocido a Manuel (su padre) decidió llevar a cabo un pequeño interrogatorio:
-      Abuela… Tú conociste a mi padre, ¿verdad?
-      Así es, y supongo que quieres conocer más sobre él…
-      Si, ¡por favor! Cuéntame cómo era, qué le gustaba hacer, qué le desagradaba… Mamá no quiere decirme nada sobre él.
-      De acuerdo. Tu padre era un hombre amable, fuerte y generoso, y no fuerte en el sentido de tener fuerza física, sino fuerte porque consiguió traerte al mundo. No te puedo contar más detalles sobre lo que pasó. Eso le corresponde a tu madre… En fin, le encantaba jugar contigo al veo veo y, sobre todo, columpiarte en aquel columpio gastado por el paso de los años.
A Marcos se le saltaron las lágrimas. Abrazó a su abuela y le agradeció lo que le había contado. 
-      ¡Ah!, otra cosa. ¿Sabes que le hubiera entristecido?... Verte así con tu madre.
-      Lo sé. Quiero hacer las paces con ella pero… ¿ella querrá?
-      ¡Pues claro que sí. Eres si hijo!
De regreso a casa se preguntaba que iba a decirle a la madre. Llegó, timbró y la puerta se abrió. La madre lo miró y comenzó a llorar de alegría. Sin más, él la abrazó. Aquel era un momento en el que las palabras sobraban.  (Marta)






lunes, 16 de febrero de 2015

VISITA DE RUPERTO COSTA

Un grupo de nenos e nenas de 6º fixeron esta presentación da visita do patron maior da confraria de pescadores de Cambados.

O FARO DE CORAZÓNS ESTÁ NO FORNO

 
 Los lunes y los jueves era día de mercado en Bueu, así que planificó un viaje para hacerse con el nuevo ejemplar. Tendría que ir muy temprano para buscar el más adecuado, ya que debía tener unas características muy determinadas. Esperó hasta que se dieron las condiciones idóneas para traer a la
vaca en la gamela. El mar tenía que estar en calma para no correr riesgos, era toda una aventura...

—Antón, ¿tú estás seguro de que escogiste bien en la feria? Esta vaca está muy delgada, no creo que dé ni leche.

Déjela estar, don Xulián. Qué quiere, ¿qué me hundiese el barco? Mire los prados que tenemos aquí y el aire que respiramos, ya verá como en poco tiempo mejora su aspecto. Está sana del todo, lo que le falta es comer bien.




Pouco falta para termos nas mans o libro que recolle entre outras estas palabras do profe Manu Felpeto e as ilustracións da profe Elena Silvoso. Unha historia de ficción "moi real" escrita e ilustrada especialmente para vos, para o noso proxecto dos faros e a luz. Como vedes. o texto vai en castelán, pero o porque  xa o explicaremos no seu momento.

ANTROIDO 2015

Guau!!!! Que bonito, que colorido, que aproveitado resultou o antroido deste ano. Pudeimos ver faros como a Estatua da Liberdade e algún profe especialista; electricistas para manter as tomas de corriente listas e que nada fallase; científicos cunha enorme patente da máquina luminosa; traxes irisisados con CDs, 150 vagalumes para alumear máis ainda o pavillón, expléndidos e divertidos soles choscos, con gafas, cegos, sorrintes; sombras, ou mellor dito, "chupaluses", para que alumearan os faros que levaban en calquera parte do seu corpo, bombillas multicores... Todo esto regado con boa auga mineral e unha chea de filloas, orellas, rosas, rosquillas... 

Xa sabedes que para mirar as fotos do día tendes que ir a webb do cole onde o profe Manu colgou arredor de 120 imaxes. 

Vémonos o xoves